نیمه شب آواره و بی حس و حال                 در سرم سودای جامی بی زوال

پرسه ای آغاز کردیم در خیال                        دل بیاد آورد ایام وصال

از جدایی یک دو سالی میگذشت                 یک دو سال از عمر رفت و برنگشت

دل بیاد آورد اول بار را                                  خاطرات اولین دیدار را

آن نظر بازی آن اسرار را                               آن دو چشم مست آهو وار را

همچو رازی مبهو سر بسته بود                    چون من از تکرار او هم خسته بود

آمد و هم آشیان شد با من او                      هم نشین و همزبان شد با من او

خسته جان بودم که جان شد با من او            ناتوان بودم توان شد با من او

دامنش شد خوابگاه خستگی                       این چنین آغاز شد دلبستگی

وای از آن شب انتظاری تا سحر                     وای از آن عمری که با او شد به سر

مست او بودم زدنیا بی خبر                           دم به دم این عشق میشد بیشتر

آمد و در خلوتم دمساز شد                           گفت و گو ها بین ما آغاز شد

گفتمش در عشق ژابرجاست دل                    گر گشایی چشم دل زیباست دل

دل ز عشق روی تو حیران شده                      در پی عشق تو سر گردان شده

گفت در عشقت وفادارم بدان                         من تورا بس دوست میدارم بدان

شوق وصلت را به سر دارم بدان                    چون تویی مخمور خمارم بدان

با تو شادی میشود غمهای من                      با تو زیبا میشود فردای من

گفتمش عشقت به دل افسون شده              عالم از زیباییت مجنون شده

درسرم جز عشق او سودا نبود                      بهر کس جز او در این دل جا نبود

دیده جز بر روی او بینا نبود                           همچو عشق من هیچ گل زیبا نبود

خوبی او شهره ی آفاق بود                          در نجابت در نکوهی فاق بود

روزگار اما وفا با ما نداشت                           طاقت خوشبختی مارا نداشت

پیش پای عشق ما سنگی گذاشت               بی گمان از مرگ ما پروا نداشت

آخر این قصه هجران بود و بس                     حسرت و رنج فراوان بودو بس

یاره مارا از جدایی غم نبود                           در غمش مجنون عاشق کم نبود

بر سر پیمان خود محکم نبود                        سهم من از عشق جز ماتم نبود

با من دیوانه پیمان ساده بست                    ساده ام آن عهد و پیمان را شکست

آن کبوتر عاقبت از بند رفت                         رفت و با دلداری دیگر عهد بست

تا چه گویم او که هم خون من است            خصم جان و چشمه ی خون من است

بخت بد زین وصل او قسمت نشد               این گدا مشمول آن رحمت نشد

                       آن طلا حاصل به این قیمت نشد...

عاشقان را خوش دلی تقدیر نیست            با چنین تقدیر بد تدبیر نیست

از غمش با دود و دم همدم شدم               باده نوش غصه ی او من شدم

مست و مخمور و خراب از غم شدم           ذره ذره آب گشتم کم شدم

آخر آتش زد دل دیوانه دل                          سوخت بی پروا پر پروانه را

عشق من از من گذشتی خوش گذر          بعد از این حتی تو اسمم را نبر

خاطراتم را تو بیرون کن زسر                    دیشب از کف رفت فردا را نگر

آخر این یک بار بشنو از من پند                  بر من و بر روزگارم دل نبند

عاشقی را دیر فهمیدی چه سود              عشق دیرین گسسته تارو پود

گرچه آب رفته باز آید به رود                      ماهی بیچاره اما مرده است

بعد از این هم آشیانت هر کس است         باش با او یاد تو مارا بس است